مینی کامپیوترها (که گاهی اوقات آنها را "مینی" می نامند) در درجه اول از نظر قیمت و اندازه تعریف می شوند. مینی کامپیوترها معمولاً دارای اندازه کلمه 8 - 18 بیت هستند (اندازه ثبت). اندازه حافظه 32000 - 64،000 کلمات 16 بیتی یا 16،000 - 32،000 کلمه 32 بیتی. سرعت پردازش 200 - 300 کیلو دستورالعمل در ثانیه (KIPS)؛ و قیمتی در محدوده 3000 تا 50 هزار دلار. پردازنده های بزرگ دهه 1970 و 1980 از 50،000 دلار - 100،000 دلار تا چندین میلیون دلار هزینه دارند. مینی یک راه حل اقتصادی برای محاسبات کم مصرف و کوچکتر بود.

این مینی نسبتاً کوچک بود ، کمتر از 0.6 متر (دو پا) عرض داشت و در یک قفسه نصب می شد. ظهور آن همچنین باعث تحریک توسعه لوازم جانبی که باید با قیمتی مطابق با مینی تولید شوند در حالی که عملکرد رضایت بخشی را ارائه می داد.

برخی از برنامه های مینی کامپیوتر برای جمع آوری داده ها ، کنترل فرایند ، به اشتراک گذاری زمان و کنترل ارتباط پایانه و محیطی بود. سیستم های کنترل فرآیند شامل دستیابی به داده ها و بازخورد برای کنترل فرایند ، با یا بدون مداخله انسانی است. سیستم ماشین سازی شامل استفاده از مینی کامپیوتر به عنوان پردازنده ارتباطات انتهای جلو یا یک واحد کنترل محیطی است. این وظایف بررسی خطا ، نظرسنجی ، لرزش دست ، بافر خط یا سایر قالب بندی ها را از پردازنده مرکزی بزرگ بارگیری می کند. همچنین از مینی کامپیوترها در حالت مستقل یا تک کاربره برای انجام تحقیقات انسانی مانند مطالعات زمان واکنش استفاده شد. حالت مستقل برای تهیه زمان بندی مستقل از فرآیندهای دیگر ضروری بود.

مینی کامپیوتر قادر به انجام در شرایط عادی محیطی بود و نیازی به قدرت گسترده و تهویه هوا سیستمهای بزرگتر اما ظریف تر نداشت. همچنین می توان آن را به صورت ناهموار ("ناهموار") انجام داد تا در محیط های نامطلوب مانند جبهه های رزمی انجام شود. این یک ابزار با دوام تر از بسیاری از سیستم های بزرگتر و حمل و نقل آسان تر بود. همچنین می تواند در کارخانه ها برای کنترل فرآیند ، موجودی و کنترل تولید یا به عنوان ماهواره ای به یک کامپیوتر بزرگتر ، داده های مربوط به آن و یا کار کردن به عنوان وسیله جانبی استفاده شود.

رشد بازار مینی کامپیوتر نسبتاً سریع بود. این در دهه 1960 آغاز شد و در اوایل دهه 1970 گسترش یافت. نکته اصلی رشد آن ، توسعه مدارهای یکپارچه در مقیاس بزرگ (LSI) بود. مدارهای یکپارچه (IC) در دهه 1960 توسعه داده شدند ، در ابتدا با یک عملکرد واحد روی یک تراشه ، یک دروازه منطق یا فلیپ فلاپ (عنصر حافظه). سپس با ادغام مقیاس متوسط ​​(MSI) ، با ده ها یا بیشتر عملکرد در یک تراشه؛ و سرانجام ، ادغام در مقیاس بزرگ (LSI) ، با بیش از 100 عملکرد در یک تراشه. و بعد ، با ادغام در مقیاس بسیار بزرگ (VLSI). در دسترس بودن ادغام در مقیاس بزرگ ، هزینه های ساخت کامپیوتر کاهش یافته و همچنین به تکرارپذیری فرایند تولید کمک کرده است. این کار پردازش دسته ای را فعال می کند و همچنین ساخت ماژولار و قابلیت تعویض قطعات.

لوازم جانبی مینی رایانه شامل واحدهای نوار کاست ، مینی بورد ، دیسک کارتریج و لوله پرتوی کاتدی (CRT) بود . با این حال ، در ابتدا بین هزینه واحد پردازش مرکزی (CPU) و هزینه لوازم جانبی به دلیل کاهش هزینه ها در پردازش دسته ای CPU و میکروچیپ های حافظه اختلاف وجود دارد .

سیستم مینی کامپیوتر برای تعادل نیازهای ورودی / خروجی و ذخیره سازی با نیازهای محاسباتی به روشی مقرون به صرفه طراحی شده است. این نرم افزار برای مینی معمولاً شامل اسمبلر ، ویرایشگر ، چندین کامپایلر و برنامه های کاربردی است. سیستم عامل ها انواع مختلفی داشتند از جمله سیستم های صفحه بندی. برخی از مینی کامپیوترها مخصوص برنامه بودند. سخت افزار و لوازم جانبی ، و همچنین نرم افزار یا برنامه درایور متناسب با برنامه طراحی شده اند. این امر به ویژه در مورد نظامی ، هوایی یا سایر کاربردهای ویژه رایانه صادق بود. در برخی از پرتاب های اولیه فضایی آمریکا از مینی کامپیوترها استفاده شد.

مقایسه مینی کامپیوتر با رایانه های شخصی امروزی دشوار است. کامپیوتر شخصی است که از لحاظ ظرفیت حافظه و ظرفیت ذخیره سازی محیطی بسیار بزرگتر و سریع تر در سرعت پردازش. همچنین در هزینه های مطلق و در هزینه نسبت به عملکرد به طور قابل توجهی ارزان تر است. با این حال ، مینی کامپیوتر می تواند به عنوان یک جایگزین کم هزینه برای محاسبه با یک سیستم بزرگ با رایانه شخصی مقایسه شود. در برخی از برنامه های کاربردی ، مانند محاسبات در مقیاس بزرگ و یا طرح های گرافیکی پیچیده ، یک کامپیوتر کوچک یا حتی بزرگ رایانه - حتی یک ابر رایانه - هنوز مورد نیاز است.

برخی از کامپایلرهای موجود با مینی کامپیوترها شامل FORTRAN (FORmula Transslator) IV ، Algol ، RPG ، Basic (مفسر) و درنهایت C و Unix بودند. C و سیستم عامل یونیکس و بسیاری از اوایل کار در آزمایشگاههای بل در رایانه ها و نرم افزارهای رایانه ای بر روی رایانه های سری PDP (خانواده PDP-x تجهیزات دیجیتال) انجام شد. سایر تولید کنندگان Data Data ، Varian ، Hewlett-Packard ، Honeywell و Texas Instrument بودند.

تعداد ثبت نام در مینی محدود بود. اگرچه PDP-11 و سایر اعضای خانواده دارای 8 رجیستر بودند ، اما سایرین کمتر بودند. برخی از مینی کامپیوترها دستگاههای تک آدرس بودند و دارای یک رجیستر یا جمع کننده بودند. برخی دیگر ، مانند PDP-11 و Interdata 70 ، دستگاه های دو آدرس بودند که چندین ثبت را نشان می دهد - یکی از آنها در دستورالعمل ، همراه با یک مکان حافظه است. I / O گاهی اوقات تحت کنترل برنامه بود، مقید کردن CPU و یا پردازنده مرکزی، در حالی که دیگران ارائه دسترسی مستقیم به حافظه (DMA)، سرقت چرخه را از CPU، اما در غیر این صورت عامل به طور مستقل از پردازنده، از طریق یک من جدا می کنترلر ورودی / خروجی و یا کانال

سیستم های عامل دیسک برای مینی کامپیوترها ساخته شده بودند زیرا میزان حافظه اصلی محدود بود. اگر سیستم عامل بین 12 کیلوبایت (K) و 20K حافظه به طول انجامید و فقط 32K در دسترس بود ، مقدار محدودی برای برنامه های کاربر باقی می ماند. سیستم عامل به بخش های مقیم و غیر مقیم تقسیم می شد ، و بخش های غیر مقیم سیستم عامل و همچنین برنامه های کاربر در صورت لزوم ، داخل و خارج می شدند. یک دستگاه از سری PDP با تعویض کل برنامه ها در حافظه اصلی و خارج از آن ، زمان مشترک را با یک کاربر مقیم برنامه به طور همزمان اجرا می کند.

مینی کامپیوتر منجر به پیشرفت غیر منتظره ای شد. PDPseries از رایانه در سال 1975 به سری رایانه های Virtual Address eXtension (VAX) گسترش یافت. VAX یک دستگاه 32 بیتی بود که با یک فریم اصلی قابل مقایسه بود ، هرچند که از نظر هزینه زیادی برای برخی از اصلی های اصلی روز (چند میلیون دلار) نبود. از سال 2002 ، VAXseries رایانه ها هنوز در دانشگاه ها و جاهای دیگر مورد استفاده قرار می گرفت. این یک پدیده در بازار کامپیوترهای پر سرعت است.

توسعه VAXfamily رایانه همزمان با توسعه رایانه شخصی بود. معرفی رایانه شخصی IBM (8086/8088) در سال 1981 انقلابی دیگر را آغاز کرد که تا به امروز ادامه دارد.